نیایش کردن، حتی برای چند ثانیه، تو را از تلاطم افکاری که احاطهات کردهاند و در گوشت نجوا میکنند که "این را میخواهی، آنرا نمیخواهی"، دور میکند و آنگاه است که درمیابی نیرویی عظیم، قدرتمند، مهربان و باشکوه، همیشه منتظر تو است تا فقط سکوت کنی تا صدایش را بشنوی، ذهنت را آرام کنی تا کمی ادراکش کنی؛ تنها چند نفس عمیق با درک حس حضورش فاصله داری . .
تنها لحظهای توقف و سکوت و برهم نهادن چشمانت کافیست تا زبان دلت گشوده شود و بخواهی آنچه را به واقع استحقاقش را داری و لیاقت تواست، از «او» که بوده و هست و هست و هست، پس تو هم گاهی «باش»، و بدان هر نفسی که حیات تو را جلوهگر میکند، هدیهای از «اوست» و بس.
دکتر محمد جواد قائد شرف
نشر این مطلب به شرط عنوان منبع بلامانع می باشد.